Prolog

EDIT: 30.05.2013 - zupełnie zmieniony prolog, zupełnie inna treść i w ogóle. CZYTASZ = KOMENTUJESZ.

Setki, tysiące liści opadających z drzew. Kolorowe, mieniące się w świetle poranka, hipnotyzujące. Były brązowe, jak włosy Hermiony, były czerwone, jak Gryfoni, były też zielone, jak Ślizgoni oraz żółte, niemalże pomarańczowe, jak pergamin. Kilka kropel deszczu spadło na ziemię, odbiło się od tafli jeziora. Zawiał wiatr i rozwiał długie loki.

Każdy potrzebuje kogoś do kochania. Takiej osoby potrzebowała i Gryfonka siedząca na skraju Zakazanego Lasu, a zaraz biegnąca w stronę jeziora, jeszcze chwile później niesiona wiatrem w stronę zamku.

Dawno było już po północy, jednak nie mogąc zasnąć wyszła na błonia. Złapała ostatni rosnący kwiatek i po kolei odrywała listki, zastawiając się, czy znajdzie miłość.

-Pokocha, nie pokocha, pokocha, nie pokocha, pokocha, nie pokocha...

Chodź na co dzień Hermiona nie wierzyła we wróżby, ta wywarła na niej ogromne wrażenie, gdyż była niemal na skraju rozpaczy. Nie ma się więc co dziwić, że wskoczyła do jeziora, pływając tam i z powrotem, aby tylko zapomnieć o samotności.