Rozdział 14.

Dobra, ludzie słuchajcie, muszę wam coś ogłosić.

Wczoraj, czy może dzisiaj, dostałam drugiego na tym blogu hejta. Ja, co prawda, zbyt bardzo się nim nie przejęłam, w myśl 'Każdy gdzieś zaczyna', no ale wy najwyraźniej się nim przejęliście. Zaczęliście mnie najnormalniej w świecie bronić, a gdy to przeczytałam, to aż mi łezka poleciała.

Tak, jak napisał Draco (czyżby mojego bloga czytał jakiś mężczyzna? XD) faktycznie bardzo lubię pisać, a ostatnio dostałam takiego kopniaka weny, że kończę pisać 16 rozdział. I nie mam zamiaru się zrażać osobą, która nie dość, że się nie podpisała, to jeszcze nie podała pokrycia dla swoich słów.

Dlatego dzięki Draco, Jessice i Agnieszce (was też kocham C:) dostajecie rozdział wcześniej. Miałam go publikować dopiero w środę, ale jak przeczytałam, że 'mam fanów' i ktoś najwyraźniej sądzi inaczej, niż pan (skromnie przeze mnie nazwany) 'ch*j go wie', to chyba muszę wam jakoś podziękować, co nie?

I oto macie rozdział 14 :D Jeszcze raz wielkie dzięki za wszystko, bo to dużo dla mnie znaczy. Pisanie jest swojego rodzaju odskocznią i fajnie wiedzieć, że komuś się to podoba.

No ale wiadomo, najtrudniej zadowolić samego siebie, dlatego wyjątkowo z tego rozdziału jestem dumna :D Taki typowo Sevmionowy.

Oczywiście oczekuję dalszych komentarzy. Kocham was :*

Następny tydzień był, póki co, zdecydowanie najlepszym tygodniem tych wakacji, co przyznała sama przed sobą dopiero pod jego koniec, gdyż nie chciała do siebie dopuścić takich myśli. Jej relacje ze Snape'm były naprawdę zadowalające. Bardzo dużo ze sobą rozmawiali, lecz były to rozmowę ogólnie, nie dotyczące żadnego z nich. Ich głównym tematem było najnowsze odkrycie w Transmutacji, które – jeśli zostanie uznane – miało zmienić wszystko, co do tej pory wiedziano w tej dziedzinie magii.

-I twierdzi pan, że w ten sposób przepływ magii mógłby zaszkodzić ciału żywemu?

-Oczywiście.

-Więc musi pan być w błędzie.

-Dlaczego?

-Ponieważ tu jedynie zmienia się jej przepływ i stężenie, lecz ilość i moc pozostają takie same.

-Tak? A wyobraź sobie, że przepływ tym wypadku zmienia moc.

-Niby jakim prawem?

I tak dalej, i tak dalej.

Nie omieszkali też ominąć innych dziedzin magii, czyli głównie Eliksirów, ale też Numerologii, Zielarstwa i Stworzeń Magicznych. Kilka razy zeszło na temat wojny. Były to rozmowy długie i zdecydowanie bolesne.

-Bo widzisz, Granger, wojna to nie tylko śmierć, to przede wszystkim cierpienie, a śmierć to tylko miłe zakończenie. Tak, miłe. Powiedz mi szczerze, czy wolisz przejść przez wszystkie tortury, które cię czekają, znosić śmierć swoich przyjaciół, a może i nawet klęskę Zakonu, czy może umrzeć? Ty i może jeszcze chcesz żyć i walczyć, ale po jakimś czasie twoje życie dojdzie do momentu, w którym nie będziesz miała siły na waleczność i pozostanie ból oraz chęć śmierci.

-Więc nie wierzy pan, ze ta wojna może skończyć się szczęśliwie?

-A czy jakakolwiek wojna może skończyć się szczęśliwie? Co z tego, że wygramy? Wielu ludzi zginie, na pewno ktoś, kto będzie ci bliski. Sama pewnie też zabijesz. Zdarzy się wiele rzeczy, które poczujesz w bardzo bolesny sposób i potem będzie ci trudniej odnajdywać szczęście w życiu.

Dokończyli warzenie swojego eliksiru i czekali tylko na czas, w którym należy dodać krew. Musieli nieco zmienić recepturę ze względu na krew dwugłowego jednorożca, lecz póki co wszystko szło po ich myśli.

Czuli się coraz pewniej w swoim towarzystwie, a ten dom został przez nich polubiony. Zawarła się między nimi niema umowa, że gotują na zmianę, a osoba nie gotująca zmywa naczynia.

-Granger, do cholery, gdzie obiad?! - warknął któregoś dnia Snape.

-A czemu się pan mnie pyta?

-Bo teraz twoja kolej?

-Nie?

-No a kto rano robił śniadanie?

-Ja?

-Nie?

-A kto robił wczoraj kolację?

-Ty?

-Pan?

-Nie kłóć się ze mną, tylko idź do kuchni!

-Jasne, bo jak kobieta to od razu do kuchni! Dziś pana kolej!

-Mówię ci, że twoja!

-A kto wczoraj robił obiad?

Zasępił się.

-Niech ci będzie, ale oczekuję za to porządnej kolacji!

-A niby z jakiej racji?

W odpowiedzi dostała trzaśnięcie drzwiami.

Cały dniami potrafili sobie dogryzać i odgryzać, lecz żadne z nich tego nie przerywało. Praktycznie robili wszystko razem i Merlin świadkiem, że nie robili tego chcący!

-Ile można siedzieć w łazience? - jęknęła Hermiona.

-Ile można spać?

-Mogłam sobie pospać, bo dziś pan robi śniadanie!

-Czyżby?

-Czy pan ma jakieś zaniki pamięci? Ja wczoraj robiłam kolację, po której pan sprzątał, więc dziś pan robi śniadanie!

-Granger, do cholery, czy ty zawsze wiesz lepiej?

Hermionie bardzo, ale to bardzo smakowały posiłki Snape'a, czego nie dało się przed nim ukryć.

-No i co tu jest takiego śmiesznego? - spytała, gdy dojrzała jego złośliwy uśmieszek.

-Ależ nic nic. Po prostu jeszcze wczoraj ktoś mnie zapewniał, że moje posiłki wcale mu nie smakują.

-I twierdzi pan, że to byłam ja?

-Ty to powiedziałaś.

Doprowadzali się wzajemnie do furii i nie raz kończyło się to kłótnią.

-CO PAN ROBI?

-Granger, cholera, mało nie rozwaliłem ci łba wrzucając źle składnik! Nie drzyj się tak!

-Nie może pan teraz dodać tego składnika!

-Jak to nie?

-No bo przecież teraz trzeba trzy razy zamieszać!

-Tak, a niby czemu?!

-Tak mam w notatkach!

-Pewnie znowu coś w nich namieszałaś!

-Ja?!

-A ja?!

-No tak!

-A kogo tu masz pismo?!

-No moje, ale...

-No widzisz!

-Ale...

-To teraz wrzucamy ten składnik...

-NIE! STOP! PRZECIEŻ JA TO WSZYSTKO NOTOWAŁAM! TRZEBA ZAMIESZAĆ!

-NIE, BO WRZUCIĆ TEN SKŁADNIK!

-WCALE NIE!

-WCALE TAK!

-BO KTO TAK POWIEDZIAŁ?!

-JA!

-ZOSTAW TĄ CHOCHLĘ, DO KURWY NĘDZY!

Oczywiście przy takich kłótniach doprowadzali do wybuchu kociołków, a zdarzyło się to dokładnie dwa razy.

Za pierwszym razem, zaczęli w tym samym czasie mieszać chochlami w dwie różne strony, gdyż za nic nie mogli dojść do porozumienia, w którą stronę to zrobić, postanowili więc, że zrobią to w obydwie. Jednakże gdy eliksir zaczął niebezpiecznie bulgotać, opanowali się. Snape okrył Hermionę szatą i przygwoździł do ściany w taki sposób, żeby nic jej się nie stało. Jemu zaś oberwało się kawałkiem kociołka w głowę, ale nie ponieśli większych obrażeń.

Za drugim razem Hermiona wydarła się, żeby nie kręcił chochlą w tą stronę, co on oczywiście zrobił, a w tym samym czasie ona wsypywała wątrobę gumochłona, co spowodowało ogromny wybuch, który wyrzucił ich w powietrze. Snape musiał mieć w tym doświadczenie, gdyż ochronił ją własnym ciałem przed uderzeniem w ścianę i własną szatą przed oberwaniem żrącą mazią. Na szczęście jego szaty były magiczne i nic im się nie stało, bo to na pewno skończyłoby się pogrzebem. Szat, oczywiście.

Jednakże innego razu, kiedy Hermiona – dla odstresowania – postanowiła zrobić pranie ręcznie, szata Snape odrobinę się podarła, co on zauważył po piętnastu minutach. I wydarł się na nią, oczywiście.

-GRANGER, COŚ TY ZROBIŁA Z MOJĄ SZATĄ?!

-Ja? Nic. - Weszła do jego sypialni.

-Nic? NIC? A to co ma być? - warknął, wskazując niewielkie rozdarcie gdzieś w okolicach pośladka.

-Ależ to nie moja wina!

-Jesteś tego pewna?

-Tak!

-Zbadałem odciski palców i to jest twoja wina!

Przewróciła oczami.

-Można to zaszyć zaklęciem! Niech pan patrzy!

-NIE!

Lecz było już za późno, gdyż szata w bestialski sposób została zaszyta zaklęciem.

Tak, Severus Snape zdecydowanie był przewrażliwiony na punkcie swoich szat, których od tamtego dnia nie miała prawa dotykać. Oczywiście stwierdził, że robiła to często i z premedytacją. Jednakże to nie była jej wina, że gdy zbiegał lub wbiegał po schodach – tak, dokładnie, on po nich biegał – one falowały za nim i zawsze wpadały na twarz Hermiony.

Gryfonka coraz częściej zadręczała się, że nie zachowuje się odpowiednio w towarzystwie swojego nauczyciela. Zarzucała sobie, że powinna być bardziej powściągliwa, lecz nie umiała. Tak, Hermiona Granger czegoś nie umiała. Starała się jednakże za dużo o tym nie myśleć, bo na pewno by to odczytał. I była niemalże pewna, że raz tak się stało.

-Ziemia do Granger?

-Co? Ah, tak!

-Co zajęło twoje myśli na tak długo?

-Eee... Ymm... Ten, no...

-A może raczej powinienem spytać: kto?

Zlustrowała go spojrzeniem.

-Nie wiem jak ty sobie poradzisz na tej wojnie, Granger.

-Z panem u boku na pewno dam sobie radę – wymruczała tak, żeby tego nie usłyszał, ale chyba nie doceniała jego szpiegowskich zmysłów.

Któregoś dnia, a raczej nocy, Hermiona miała okropny sen, którego już nie pamiętała i obudziła się z piskiem. Piskiem tak okropnym, że odbił się on aż echem w holu. Oczywiście Snape od razu wparował do jej pokoju – w samych spodniach, tak na marginesie – z różdżką gotową do rzucenia zaklęcia. Ona przez chwilę chlipała w kolana i jąkała się, lecz po chwili wybuchła histerycznym płaczem, gdy zdała sobie sprawę, że jest wojna. Zdała sobie z tego sprawę tak naprawdę, dotkliwie, a na pewno pomogła jej w tym wcześniejsza rozmowa ze Snape'm. Oczywiście on, w przypływie dżentelmeństwa – potem twierdził, że po prostu nie chciał słuchać płaczu po nocach – usiadł koło niej i nie protestował, gdy padła mu w ramiona. Byłaby to niewątpliwie bardzo romantyczna scena, gdyby książę z bajki wykrzesał z siebie choć trochę entuzjazmu, lecz ten jedynie siedział i od czasu do czasu sapał gniewnie. Lecz sam fakt, że nie odszedł, znaczył dla Hermiony bardzo dużo.

I od tamtej chwili zaczęły się jej poważne rozważania, typu: kocha czy nie kocha? Lub raczej: kocham czy nie kocham? A najwłaściwszym określeniem byłoby: kochamy czy nie kochamy?

W każdej wolnej od towarzystwa Mistrza Eliksirów chwili dziewczyna zastanawiała się nad tym. Doszła do wniosku, że owszem, poznała go lepiej przez ten tydzień i czuje się przy nim bezpieczna i bardzo podobają jej się ich rozmowy. Lecz nie wiedziała, czy to jest miłość. Postanowiła też się nie śpieszyć i przestać wreszcie o tym myśleć, co było cholernie trudne.

A on, oprócz tej jednej chwili, nie okazywał jej żadnego większego uczucia. Jedynie ich rozmowy najwyraźniej także przypadły mu do gustu, gdyż powoli – dwa razy – zaczął sam je inicjować. Nie umknęło to oczywiście uwadze Hermiony, lecz nie chciała tego komentować. Czuła, że wtedy z takich rozmów nic by nie zostało. A przecież musieli jakoś razem funkcjonować.

Nie czuli tego, że są tak bardzo odcięci od świata i że nie wiedzą, co się dzieje poza ich małym (to była ironia, oczywiście) schronieniem. Gdy nie pracowali, to czytali, a gdy nie czytali, to rozmawiali, a gdy nie rozmawiali, to spali, a gdy nie spali, to jedli.

Jednakże niedzielnego wieczoru, gdy siedzieli w bibliotece, ich obojga dopadła chwila zastanowienia. Snape twierdził, że niedługo będą musieli przetestować eliksir, a na dodatek musi wiedzieć, co się dzieje, bo jest przecież szpiegiem, na Salazara!

Hermiona zaś martwiła się o swoich przyjaciół. Nie wiedziała, czy nic im nie jest, czy na pewno są zdrowi. A na dodatek co jakiś czas zaczynała myśleć, że może stało się coś strasznego, skoro nikt się z nimi nie kontaktuje. Dla odstresowania chciała zacząć rozmowę ze Snape'm, gdyż on także wyglądał na spiętego. Nie wiedziała jednakże o czym, gdyż nie miała ochoty – po całym dniu, przepełnionym warzeniem eliksirów, które jest naprawdę męczące – rozmawiać na tematy naukowe, a jednocześnie nie chciała zaczynać rozmowy prywatnej, gdyż uznała, że nie będą w stanie się tak na siebie otworzyć.

-Jak pan myśli, dlaczego nikt się z nami nie kontaktuje? - spytała, lecz nie udało jej się ukryć lekkiego strachu w głosie.

Spojrzał na nią.

-Pewnie wszyscy są na misjach, a Dyrektor jest zbyt zajęty – to słowo wyraźnie zironizował – żeby nas powiadomić o tym, co się dzieje.

-Ale... - zawahała się. - Ale powiedziałby nam, gdyby ktoś umarł prawda?

-Pewnie tak. Ale cholera go tam wie.

-Może po prostu nasza ochrona jest taka ważna? - próbowała przekonać samą siebie.

Odwrócił wzrok. Wiedziała, co to oznacza. Ma coś do ukrycia. Jak wtedy, gdy dosypał zbyt dużo chili do panierki i nie chciał się do tego przyznać.

-O co chodzi? - spytała, lecz udał, że jej nie rozumie. - No przecież widzę, chce pan coś przede mną ukryć.

-Jest wiele rzeczy, które muszę przed Tobą ukryć.

-Ale to coś dotyczy mnie – zgadywała, a gdy się przekonała, że jej się udało, ciągnęła: - I ochrony mnie.

Obrzucił ją wściekłym wzrokiem, lecz po chwili lekko złagodniał.

-Nie masz prawa tego wiedzieć, ale to faktycznie będzie sprawiedliwe, jeśli ci powiem – mruknął. - Ale pod jednymi warunkiem: gdybym ja został wplątany w coś podobnego, w jakieś gierki, to ty także mi powiesz, jasne?

Skinęła.

-Wcale nie chodzi o to, żeby cię tu ukrywać, lecz żeby zrobić to w taki sposób, aby odwrócić uwagę od innych. Na najbliższym spotkaniu Śmierciożerców mam zdradzić, gdzie jesteś i strzelić jakąś gadkę, że ja nie mogę cię tam przyprowadzić i żeby ktoś po ciebie przyszedł.

-I ktoś przyjdzie?

Skinięcie.

-Tutaj?

Kolejne skinięcie.

-I co mam wtedy robić?

-Udawać, że nic nie wiesz i uciekać jak najdalej. Może ci się uda – odpowiedział cicho.

-Dziękuje – powiedziała po chwili.

-Co? Za co?

-Za to, że mnie pan nie okłamał. Nienawidzę być okłamywana.

Wzruszył ramionami.

-Jestem głodna, a pan?

-Tak, ja też.

-Pana kolej – uśmiechnęła się wrednie.

Lecz nie dane im było nic zjeść, gdyż w holu pojawił się Dumbledore.

-Spotkanie Zakonu. Chodźcie.