Rozdział pierwszy.

- Oh, oh, jak wspaniale! Księżniczka Półkrwi odwiedziła mój blog i go nawet skomentowała! :D No, mamy pierwszy rozdział, nie zapomnijcie skomentować :D
P.S.: Przepraszam, za te kropki, ale już nie mam siły ich usuwać, zrobię to w następnym rozdziale :D
EDIT: 30.05.2013: połączenie z dawnym prologiem + mała korekta C:
CZYTASZ = KOMENTUJESZ -

Jej szósty rok szkolny zapowiadał się naprawdę ciekawie. Był już kwiecień, pierwsze ciepłe dni. Uczniowie siedzieli na lekcjach, marząc o tym, żeby tylko się skończyły.

Lochy przesiąknął zimny powiew, wzdrygnęła się, gdy do jej uszu dotarł krzyk nauczyciela. Kolejne obelgi poleciały w jej stronę. Na zewnątrz przybrała jedynie bardziej bojową pozę, jednak wewnątrz załamała się dogłębnie.

• Śmiem twierdzić inaczej – powiedziała ostro.
• Mało mnie to obchodzi, Granger.
• Panie profesorze!
• 50 punktów od Gryffindoru!
• Ale dlaczego się pan tak upiera?! Niech pan sprawdzi ,,Najstraszniejsze eliksiry'' Botta.
• Ty głupia dziewucho! Ta książka jest bardziej przesiąknięta czarną magią, niż...
• Niż pan!
• Minus 100 punktów za obrażanie nauczyciela i głupotę.

Wybiegła z lochów. Wściekła. Rozjuszona. Biegła ile sił w nogach, pokonała siedem pięter, warknęła ostro hasło i uciekła do dormitorium dziewcząt. Wpadła na łóżko, zasunęła kotary i wygięła listwę nad poduszką. Poczuła metaliczny zapach, z nutką naftaliny. Wpełzła do środka, upewniła się, że jej magiczne przejście się zamknęło i po kilku skrętach znalazła się w jej małym kąciku.

Mogła oglądać błonia zza dachówek, a jednocześnie wygodnie się ułożyć. Nie miała jednak teraz do tego głowy. Podkuliła kolana i schowała w nie głowę. Po chwili czuła, jak łzy przesiąkają materiał.

Najmłodsze roczniki wybiegły na błonia, a starsi uczniowie wytoczyli się za nimi. Widziała Ginny, która się rozglądała, a po chwili dopadła Harry'ego. Miała dość zamartwiania się o innych i bycia najlepszą. Najlepszą we wszystkim. Nie miała już siły stawiać temu wszystkiemu czoła. Sama. Co prawda miała przyjaciół, ale potrzebowała czegoś więcej, odwzajemnionego uczucia.

Odgarnęła brązowe loki i pociągnęła nosem. Za chwilę obiad. Przydałoby się coś zjeść, bo potem jeszcze lekcje i nauka, i nauka, i jeszcze raz nauka.

Wygramoliła się z ciasnego korytarzyka przeklinając dodatkowe kilogramy, szerokie biodra i ramiona. Wyprostowała się i gdyby była kilka centymetrów wyższa, uderzyłaby w baldachim łóżka. Pobiegła do łazienki, obmyła twarz i włożyła szkła kontaktowe. Czytanie po nocach wreszcie dało o sobie znać. Poprawiła szatę, przeczesała włosy i uśmiechnęła się do swojego odbicia. Nie był to jednak prawdziwy uśmiech, ponieważ kasztanowo-cynamonowe oczy pozostały niewzruszone. Do jednego tylko napłynęła łza.

Gdy przysiadła się do swoich znajomych poczuła jakiś i dziwny powiew i usłyszała zimny głos:

• Granger, masz szlaban. Dziś, o 20, w moim gabinecie.

Siedząc w bibliotece i robiąc kolejne zadanie czuła się bardzo źle. Wszystko ją bolało, a na dodatek okropnie chciało jej się spać. Odrzuciła do tyłu loki i ucisnęła nasadę nosa.

• Coś ty mu, do cholery, zrobiła? - syknęła Ginny przysiadając się.

• Co? - spytała nieobecna.
• No Snape'owi?

Podniosła głowę i zdezorientowana spojrzała na przyjaciółkę.

• A, o to chodzi! - olśniło ją. - Delikatnie podkreśliłam, że posiada błędne informacje.
• Hermiono, on Ci kiedyś coś zrobi. Albo ty jemu.
• Obstawiam drugą wersję. A teraz wybacz, ale chcę dokończyć ten esej przed... szlabanem – ostatnie słowo wypowiedziała z obrzydzeniem.
• Ja też zacznę coś robić.
• Pomogę Ci po...
• Nie! - warknęła. - Moim zdaniem się przepracowujesz. Chłopakom też powinnaś przestać robić zadanie.
• Nie poradzili by sobie...
• Pracować za nich też będziesz?

Starsza Gryfonka spuściła głowę i kontynuowała pisanie.

• Skończyłam! - szepnęła z triumfem brązowowłosa rozpierając się na krześle.
• To może już idź. Za pięć już jest.
• Dobry pomysł – wrzuciła wszystko do torby. - Do zobaczenia wieczorem! - powiedziała wstając.
• Chyba Cię dziś nie wypuści.

Włosy przeczesywał jej pęd powietrza, kiedy pokonywała korytarze. Skręciła na wąskie, kręcone schody nie przestając biec. W pewnym momencie rozwiązała jej się sznurówka i przewróciła się, zrobiła fikołka i uderzyła głową w drzwi, tym samym je otwierając.

Snape spojrzał na nią krytycznym wzrokiem.

• Wstawaj, idiotko!

Podniosła się i spojrzała na nauczyciela. Miał tłuste włosy, przykrywające jego pociągłą, bladą twarz o długim nosie i czarnych, tajemniczych oczach. Był bardzo wysoki, a pod ogromnymi szatami wyglądał na wychudzonego.

Zamknęła drzwi i podeszła do jego biurka.

• Zwiąż te kłaki! - warknął.
• Oczywiście – odpowiedziała głucho.

Podniósł głowę znad esejów i spojrzał na nią. Podkrążone oczy już prawie się zamykały, jej postawa wyraźnie wskazywała zmęczenie. Uwielbiał takie sytuacje, kiedy mógł się mścić na wszystkim, co się ruszało.

• O której pani wstała, panno Granger?

Zmarszczyła czoło i zacisnęła oczy w zastanowieniu.

• O piątej – odpowiedziała, powoli je otwierając.
• Ile pani spała, panno Granger?
• Cztery godziny.
• Nie służy to pani zdrowiu, nie sądzi pani, panno Granger?
• Moje zdrowie tu nie ma nic do rzeczy.
• Ależ ma, bardzo wielkie. Bo kto będzie przewodził wielkiej Trójcy?
• Może pan nie być zgryźliwy? - warknęła.
• Gryfoni i ich pycha. Za ten komentarz 10 punktów od pani domu. Niech pani przygotuje bazę do Wielosokowego.
• Ależ profesorze! - krzyknęła, od razu się ożywiając. - Przecież przygotować taką bazę to dużo roboty!
• Tak, dziś przygotuje pani bazę, a jutro zrobi pani kolejną, za dwa dni kolejną...
• To do kiedy mam ten szlaban?
• Do piątku.

Kiwnęła głową rozeźlona i zabrała się do roboty.

Godzina, może dwie, a Hermiona powoli kończyła eliksir. Była tak zmęczona, że zaczęła się spieszyć, aż dodała jeden składnik za wcześnie i wszystko wybuchło. Wybuch na szczęście nie był zbyt silny i nawet nie dotarł do biurka profesora.

• Po mózgu Świętej Trójcy spodziewałem się czegoś wybitniejszego, niż wybuchu. Przykro mi, ale teraz musi pani posprzątać i zrobić bazę od początku. Proszę oddać różdżkę.
• Ależ panie profesorze! Ja już naprawdę nie mam siły! Niech mi pan pozwoli iść!
• Do roboty, Granger.

Odłożyła różdżkę na stół i zobaczyła wiadro i ścierkę na stole. Zamoczyła jedno w drugim i zaczęła po kolei szorować ciemne plamy. Robiła to energicznie z nadzieją, że resztki siły wystarczą jej na spokojne wykonanie eliksiru. Wiadro odłożyła koło drzwi i zaczęła eliksir robić od początku, bardzo dokładnie, pamiętając o swoich ulepszeniach, dzięki którym skróciła przygotowywanie o czterdzieści minut.

• Skończyłam – podeszła z uśmiechem do biurka.

Snape wstał, nonszalancko podszedł do kociołka i dokładnie zbadał eliksir.

• Nie wykonywałaś go według standardowego przepisu.
• Nie, zmieniłam kilka składników, na łatwiejsze i przyjemniejsze w przygotowywaniu, przez co...
• Nie musiała się pani tak wysilić. Mądre, ale nie według moich poleceń.

Jęknęła głośno.

• Przelej eliksir do fiolek, posprzątaj po sobie i możesz iść.

Skinęła głową, w tempie ekspresowym wykonała polecenia i wyszła.

Nie rozebrała się nawet, tylko padła na łóżko i zasnęła.

Dwie godziny później zadzwonił bezlitosny dzwonek. Po raz pierwszy w życiu miała okropną ochotę go zignorować, jednak gdy pomyślała, co dziś musi zrobić, wstała i ruszyła do łazienki. Miała nadzieję, że prysznic ją ocuci, jednak na niewiele się zdał. Wyszła więc, ubrała czysty mundurek i ruszyła do biblioteki.

Gdy z niej wychodziła była z siebie bardzo zadowolona. Napisała esej z transmutacji i dokończyła zadanie z zielarstwa. Dało jej to pewnego rodzaju 'kopa' na resztę dnia.

Wchodząc do Wielkiej Sali zauważyła, że Ginny już jest na miejscu. Uśmiechnęła się do niej i zaprosiła gestem ręki do siebie.

• Chyba nie trzymał Cię długo – powiedziała i upiła łyk herbaty. - Bo rano już Cię nie było.
• Do trzeciej u niego byłam.
• Hermiono, wykończysz się.
• Jakoś daję radę – uśmiechnęła się i nałożyła sobie sałatki. - Co masz pierwsze?

• Umn... Historię magii, a co?
• A masz eliksiry?
• Na ostatniej.
• Ale się wycwanił – powiedziała zdenerwowana i rozparła się na krześle.
• Co?
• Snape. Z tego co wiem, to lekcje zaczyna dopiero po obiedzie, a teraz go nie ma. Czyli on smacznie się wyśpi, a ja się muszę męczyć!
• No tak! Wiedział, że nie opuścisz lekcji!
• I powiedziałam mu, o której wczoraj wstałam, więc... - wydała z siebie dziwny dźwięk, który był połączeniem sapnięcia i warknięcia. - Jak ja go nienawidzę!
• Jutro ma z nami na drugiej, więc może nie będzie Cię tyle trzymał.
• Pewnie nie, z nami ma na pierwszej.

Jaka była z siebie dumna, jaka zadowolona, że zmotywowała się rano i dokończyła zadanie. Już przed obiadem zadano jej kolejne dwa eseje. Do Wielkiej Sali weszli za nią Harry i Ron. Obydwaj wysocy, dobrze zbudowani i przystojni. Różniło ich jednak wiele. Czarnowłosy miał więcej wyczucia, jakiejś delikatności, a przy tym był zabawny. Ron kobiety traktował bardziej jak przedmioty, brakowało mu manier i ogólnego 'dżentelmeństwa'.

• Hermiono...
• Nawet o tym nie myśl, Ronald! - weszła mu w zdanie siostra. - Hermiona już i tak jest zajęta, a do tego ma szlaban!
• A ja treningi Quidditcha!
• Na które nie musisz chodzić! Miona, on musi nauczyć się samodzielnej nauki! W przyszłym roku zdajecie OWTM-y!
• Ona ma rację – powiedziała brązowowłosa. - Przykro mi, Ron, ale od dziś radzisz sobie sam.
• A Harry to co?! - oburzył się rudy, wstając.
• Harry'emu od dawna nie robię zadań!
• Jak tak, to... do widzenia! - krzyknął i usiadł na drugim końcu stołu.
• Zauważyłaś? - zagadnęła ją po chwili wiewióreczka. - Snape już jest.
• Wiem.
• I nic z tym nie zrobisz?
• A czy ja coś takiego powiedziałam?

Wejście smoka. Tak, to standard na lekcjach u Snape'a. Od zawsze ją to intrygowało i w ogóle, ale od niedawna zastanawiała się, dlaczego on to robi.

• Podniesienie poczucia własnej wartości – szepnęła i dopiero po chwili zorientowała się, że powiedziała to nagłos.
• Słucham, panno Granger?
• Nic, nic – odpowiedziała z wymijającym uśmieszkiem i udawaną miną niewiniątka. - Tak sobie... Mamroczę...
• A o czym to sobie pani mamrocze, panno Granger?

Przestań wypowiadać moje nazwisko takim głosem! - przeklęła go w myślach.

• O niczym ciekawym.
• Ależ niech się pani tym z nami podzieli...
• Zastanawiałam się, czy znane wszystkim 'wejścia smoka', czy - jak pan woli - 'wejścia Snape'a', podnoszą pana system własnej wartości...
• Pani szlaban przedłuża się o tydzień, panno Granger.
• Ależ panie profesorze! Sam pan poprosił, żebym panu opowiedziała...
• Za kłócenie się 10 punktów od pani domu.

Miała nadzieję, że sarkazm w jej głosie był wyczuwalny. Niech wie, że nie wszyscy się go boją.

• Na dzisiejszej lekcji macie przygotować własny eliksir, bądź ulepszyć już istniejący. Macie na to czas do końca lekcji. Oczywiście – im wybitniejszy będzie wasz eliksir, tym lepszą ocenę dostaniecie.

Banał – pomyślała Hermiona, podchodząc do szafki ze składnikami. Zebrała większość i pochłonęło ją przygotowywanie eliksiru.

Ciekawe, czy wie, że została sama w sali. Dobrze, że nie wie, jak dokładnie jej się przygląda. Granger z wielką zachłannością, dokładnością i delikatnością przygotowywała swój eliksir. Pierwszy raz w życiu widział takie połączenie zarówno podstawowych, jak i zaawansowanych zestawów ingrediencji oraz ruchów różdżek. Zaczęła przelewać zawartość z dwóch kociołków do jednego, zamieszała i uśmiechnięta spojrzała w bok, żeby się komuś pochwalić, ale oniemiała. Z otwartymi ustami rozglądnęła się po sali, aż wreszcie spojrzała na Snape'a.

• S-skończyłam – wyjąkała.
• Świetnie – warknął. - Co to jest?
• Eliksir...
• Wspaniale, idiotko. Jaki? Do czego służy?
• Ale nie pozwolił mi pan dokończyć! - niemal krzyknęła. - Ten eliksir służy do odnawiania kończyn... Działa na zwierzęta, owady, rośliny, jeżeli chodzi o ludzi, to nie miałam na kim tego przetestować.
• Proszę? - zdziwił się.
• Eliksir na odrost kończyn.
• Granger, idiotko! Wiesz o tym, że po pierwsze, jeżeli popełniłabyś najmniejszy błąd, to ułatwiłabyś Voldemortowi zabicie Pottera! Po drugie: nie pasuje mi tu coś w warzeniu... Za krótko trwało.
• Tak, to dość słaby eliksir, jeżeli warzy się go w ten sposób. Ta dawka starczy, żeby odrosła... Może połowa palca. Aby działał mocniej, potrzeba mniej wody, większej ilości mocnych składników i około sześciu godzin.
• Jak się go aplikuje?
• Należy go pić codziennie, ilość dawek zależy od kończyny, tego, jaki człowiek jest wysoki, szeroki i tak dalej. Najszybciej odrosła nóżka biedronce, bo już po sześciu godzinach od pierwszej dawki.

Spojrzał na nią w zamyśleniu.

• Wiesz o tym, że jeżeli to by wypaliło, to dostałabyś Order Merlina.
• Tak, ale nie wiem, czy to zadziała na ludzi. Nawet jeżeli tak, to potrzeba by wielu badań, obliczeń. Sama nie dałabym tego zrobić, nawet po zakończeniu Hogwartu.

Skinął głową.

• Porozmawiam z Dumbledore'm na temat tego wszystkiego. Dziś, 20, mój gabinet.
• Oczywiście, do widzenia.

Gdy była już przy drzwiach usłyszała:

• Dwadzieścia punktów dla Gryffindoru.

Uśmiechnęła się i ruszyła na Mugoloznastwo.

• Hermiona! Hermiona! - krzyczała Ginewra Weasley biegnąc przez korytarz, jednak gdy przekroczyła progi biblioteki momentalnie ucichła.
• Co znowu? - szepnęła brązowowłosa, budząc się.
• Tu jesteś! Po szkole krążą plotki, że Snape dał ci punkty! - ruda usiadła naprzeciwko niej.
• No, tak...
• Za co? - wydłużała dramatycznie 'o'.
• Zrobiłam mu ten eliksir, o którym Ci opowiadałam...
• Mówiłam, że jesteś genialna!
• I mówił coś o badaniach...
• Hermiona, to wspaniale! Wreszcie się zrealizujesz! Wiedziałam, że Twoja kariera nie wytrzyma do ukończenia Hogwartu.
• Która jest?
• Za dwie.
• Cholera jasna, znowu!

Po kolejnym zabójczym biegu ledwo wyhamowała przed dębowymi, mosiężnymi drzwiami. Zapukała, a gdy nikt nie odpowiedział weszła do środka i zauważyła karteczkę na stoliku.

Granger: umyj wszystkie ławki i czekaj, aż wrócę.

S.S.

Wspaniale. Nieoficjalna Mistrzynia Eliksirów miała myć ławki.

• Dobry wieczór, profesorze – powiedziała, chowając książki, bo od ponad pół godziny się uczyła.
• Środkowa ławka w ostatnim rzędzie jest niedokładnie umyta, ale to nie teraz. Wspaniale pokazałaś, jacy to Gryfoni są pracowici.
• Przepraszam, profesorze.
• I jeszcze ta ich waleczność! No, no...

Oparł się o stół nauczycielski i spojrzał na nią, kulącego się w sobie geniusz, siedzącego na ławce.

• Będziesz miała laboratorium – powiedział swoim mrocznym, ale jakimś intrygującym głosem.
• Proszę? - zdziwiła się.
• Laboratorium. I kilka 'królików doświadczalnych'...
• Tylko że do końca roku szkolnego nie będę miała odpowiednio dużo czasu. I pan przecież też ma lekcje.
• Ja?
• Potrzebuję pomocnika, uznałam, że pan bardzo by mi pomógł, a nawet poprowadził te badania. O ile się pan zgodzi...
• Prowadzić tu wszystko będziesz ty. Do tego Dumbledore na pewno znajdzie się dużo wykwalifikowanych osób...
• Ale to pan jest tu Mistrzem Eliksirów, nie ja... Bez pana wiedzy nie dam rady – zdawał się nieugięty, więc cicho powiedziała: - Proszę.
• Skoro tak bardzo uśmiecha Ci się opcja spędzenia kolejnych godzin z Nietoperzem, to proszę.

Uśmiechnęła się.

• Ale dalej jesteś na szlabanie, Granger. Bierz prace pierwszoklasistów i oceniaj.

Uśmiech pogłębił się. Nigdy nie słyszała, żeby ktoś oprócz sprzątania robił coś jeszcze na szlabanie u Snape'a. Czyżby traktował jej geniusz na poziomie niewiele niższym od jego samego?

Złapała prace, usiadła w pierwszej ławce i już po pięciu minutach zrozumiała wściekłość Snape'a do tych bachorów. Po dwudziestu krzyknęła:

• Co to w ogóle ma być?! Ja aż taka głupia nie byłam.
• Zdziwiłabyś się, Granger.
• Niech mi pan wybaczy, ale ja nigdy nie stwierdziłam, że beozar to roślina, a chochliki można wyłowić jedynie na środku jeziora!