Rozdział 19.

Ludzie, błagam, nie zabijajcie! Ja wiem, że rozdziały są coraz krótsze, ale póki co robię to specjalnie. Z resztą wena jest coraz słabsza, a jutro zaczyna się rok szkolny. Dlatego na osłodę dostajecie rozdział :D

No i właśnie, potrzebuję pomocy: co zrobić, żeby wena wróciła?

Powodzenia w szkole i czekam na komentarze :D

Przymulający ból głowy nie ustępował, raz na jakiś czas nabierał na sile, ale nigdy nie był mniejszy. Cały czas była otępiała, nie wiedziała, co się z nią dzieje. Czasami zapominała, że w ogóle żyje, nie czuła żadnej części ciała i wtedy jedynie łacińskie inkantacje i czarne oczy mogły jej pomóc.

Taki stan trwał już od kilku dni, ale nie zdawała sobie nawet sprawy ilu, gdyż cały czas znajdowała się w lochach. W ogóle nie mogła spać, co kilka godzin dostawała jedzenie, ale i tak zbyt rzadko, bo dopiero gdy była tak głodna, że nie mogła się podnieść z ziemi, dostała niewielki talerz z chlebem i szklankę wody. Raz nawet próbowała ukryć trochę i zostawić sobie na później, lecz oni zawsze o tym wiedzieli.

Gdy zostawała sama nie była w stanie myśleć, jedynie patrzyła się tępo w ścianę. A gdy już od wielkiego dzwonu mózg jej się włączał były to zwykle myśli ponure, pełen cierpienia i śmierci. O wszystko się obwiniała. A przede wszystkim chciała się stąd wydostać.

Ostatni raz, kiedy wypuścili ją z celi, był w momencie, gdy próbowała uciec. Miała się wtedy udać na męczące przesłuchanie u Voldemorta, lecz szybko się wyrwała i rzuciła w stronę drzwi. Znalazła się nawet na żwirze, biegła co sił w nogach, ale była jeszcze zbyt słaba i szybko dopadli ją Śmierciożercy. Takich tortur, jakie nastały potem, jeszcze nigdy nie przeżyła.

Od tamtego dnia Wężuś sam do niej przychodził, torturował, pytał i wnikał w jej umysł. I właśnie ta ostatnia czynność sprawiała jej najwięcej cierpienia, a za razem ukojenia, bo potem zawsze przychodził Snape i musiał szeptać te swoje zaklęcia.

Nie wiedziała, dlaczego nauczyciel eliksirów tak na nią działa, ale widok jego czarnych tęczówek był uzależniający.

Nie raz myślała, że to już naprawdę koniec. Albo tortury były zbyt długie, albo była zbyt wyczerpana, żeby normalnie oddychać i wtedy tylko otwarte oczy ratowały ją od odpłynięcia.

Lecz, co było dziwne, zawsze ją wtedy odratowywano. Voldemort z jakiegoś powodu nie chciał dać jej umrzeć. Po prostu męczył ją, jak tylko umiał.

Wszystko to rwało okropnie długo. Spytała się kiedyś nawet Wężusia (teraz myślała o nim tak prawie cały czas) który dziś jest, bo nie chce się spóźnić na rozpoczęcie roku. On jedynie się roześmiał i powiedział, że nie wróci do szkoły, bo nie będzie w stanie. Nie wiedziała, czy chodziło o jej stan fizyczny, ale przestraszyła się nie na żarty.

W pierwszym dniu jej pobytu tu, kiedy prawie umarła, zdała sobie przecież sprawę, że naprawdę chce żyć, więc nawet w najgorszych chwilach nie prosiła o śmierć, tylko starała się wykrzesać z siebie jak najwięcej życia.

Była pewna, że oprócz żeber, ma już złamany łuk brwiowy, kość udową, obojczyk i lewą rękę. Miała też niezliczoną ilość zadrapań, a ten wielki, nieznany stwór z posiadłości zostawił ogromne blizny w miejscach, w które wbijał pazury. Była też przekonana, że ma na pewno wiele wewnętrznych urazów. Nie była już w stanie chodzić o własnych siłach, ale nie musiała, więc tylko leżała, czasami tylko siadała, lecz nie było to zbyt wygodne, bo nie miała o co się oprzeć, a ściany były zbyt oddalone.

Nie lubiła tych momentów, gdy zdawała sobie sprawę, co się z nią dzieje, bo wtedy wszystko bolało jeszcze bardziej, na szczęście tych chwil nie było wiele i były to głównie momenty, gdy leżała sama na brudnej posadzce.

Ale zdarzyła się i chwila, w której była w pełni pewna, co się z nią dzieje i wtedy była torturowana. Był to jedyny raz, kiedy odwiedziła ją Bellatrix Lestrange. 'Obudziła się' w momencie, gdy kobieta przestała się z nią bawić zaklęciami. Przygwoździła ją swoim kościstym ciałem do ziemi i zaczęła pytać o te same rzeczy, co Wężuś. Gdy nie odpowiadała, dopadała zębami jej przedramię i chyba normalnie coś tam jej robiła, bo bolało jak diabli i wtedy krzyczała tak głośno, że aż dopadały ją bóle głowy. Po godzinie Bella zostawiła ją i wyszła z twarzą całą we krwi Hermiony.

Dziewczyna wtedy zemdlała i ocknęła się dużo później, bo wtedy rana na jej przedramieniu zmieniła się w kolejną bliznę i tworzyła napis 'Szlama'.

Gryfonka zapamiętała tę chwilę jako pasmo niekończącego się płaczu. Nie mogła się uspokoić i nawet, gdy nie miała już czym płakać i cały czas wymiotowała, z jej ust wyrywały się szlochy.

W brudnych, ciemnych i zimnych lochach bardzo szybko zaczęła śmierdzieć jej wymiocinami i odchodami. Wybrała sobie na to bardzo oddalone miejsce. Jednakże korzystała z niego coraz rzadziej, bo dostawała coraz mniejsze porcje i nawet zabrakło jej soków żołądkowych.

Jednocześnie nie widziała końca i czuła, że się zbliża. Była już tak wyczerpana, że Voldemortowi zostały zaledwie ostatnie chwile, żeby ją wykorzystać. Inaczej umrze. A bardzo, bardzo tego nie chciała.

Gdy czasami leżała wyczerpana przy kracie, miała nadzieje, że Snape zaraz zejdzie i zabierze ją stąd. Gdziekolwiek, byle jak najdalej od tego miejsca.

I faktycznie, nadszedł taki dzień, że zauważyła go na schodach. Miała wtedy odrobinę siły, więc szybko usiadła. Gdy tylko wszedł, miała nadzieję, że ją weźmie na ręce i stąd zabierze. Lecz on stanął nad nią i patrzył nieprzenikliwym wzrokiem.

-Może mnie pan stąd zabrać? - wyszeptała, gdyż od ciągłych krzyków bólu miała mocno zdarte gardło.

Pokręcił głową.

-Jeszcze nie, ale to nie potrwa długo.

Przez chwilę wydawało się jej, że wyglądał na czymś przygnębionego.

-To znaczy ile?

-Dwa, może trzy dnia.

Dla niej było to bardzo dużo czasu, bo nie miała jak go liczyć, a na pewno jeszcze nie raz poczuje ogromny ból.

-Czy ja kiedyś wrócę do normalnego stanu?

Zapadła wtedy cisza i dopiero po pełnej wyczekiwania chwili, oznajmił:

-Trudno powiedzieć.

Czuła, że unika odpowiedzi, bo znowu patrzył gdzieś w bok.

-Co on ode mnie chce?

-Zobaczysz już niedługo.

Od tamtej chwili myślała już tylko o końcu.

I tego też dnia wreszcie mogła myśleć. Co prawda ból był wtedy trochę większy, ale nie zwracała już na niego uwagi. Chciała tylko wymyślić coś, co doprowadziłoby Severusa Snape'a do śmiechu.

Z tego, co pamiętała z ich ostatnich chwil w tej pokręconej posiadłości patrzył na nią bardzo uważnie, gdy się śmiała. Może uda się go tym zarazić?

Pomyślała też o tym stworze. Co to mogło być? Jak i po co tam było? Czy Dumbledore pozwoliłby im zostać w miejscu, w którym znajduje się takie coś?

Zauważyła też, że od tamtego spotkania dłużej niż zwykle została sama i nie dostała nic do jedzenia. Wtedy była na krawędzi.

Na początku zaczęło się tak, jak zwykle – był zbyt słaba, żeby wstać. Miała otwarte oczy i patrzyła się w brudny sufit. Potem już się nawet nie mogła ruszyć. Cała skostniała. To ją zdziwiło, jeszcze nigdy nie było tak źle. Potem zaczęła dygotać i przed oczami pojawiły jej się mroczki. Gdy miała problemy z oddychaniem, ktoś poderwał ją z ziemi.

.::.

Severus Snape był cały w nerwach.

Co prawda wiedział, po co przyprowadził tu tą dziewczynę i czym to się może skończyć, ale był niemalże przerażony jej stanem.

Niedługo przed końcem, dowiedział się, po co Czarnemu Panu ona tu była potrzebna. Był to bardzo podstępny plan, jeżeli chcecie znać jego zdanie. Szczególnie jak na tego czarnoksiężnika, który wolał działać szybko i po prostu dużo zabijać.

Na początku udawał, że jest tą dziewczyną zafascynowany, żeby ułatwić Severusowi 'kłamanie Dumbledore'owi'. Chciał, żeby wszyscy wiedzieli, że ta dziewczyna jest specjalna i że nikt nie może jej ruszać. Gdy Greyback i McNair przyprowadzili ją prawie martwą wściekł się, ale to pomogło w realizacji jego planu. Miał zamiar ją wymęczyć jak najbardziej się da, a potem wyssać z niej magię. Twierdził, że mugolakom nie należy się ona, a skoro już ją jakoś uzyskali, nie powinni się nią cieszyć.

Nie wiedział, jak temu zapobiec. Co prawda Granger była potężną czarownicą, ale była tak wyczerpana, że nie był pewny, czy w ogóle to przeżyje.

Z drugiej strony Dumbledore mówił mu kiedyś, że ma jedynie dopilnować, żeby wróciła stamtąd żywa i nie wychylać się. Miał taki zamiar, ale nie był pewny, czy to jest dobry pomysł.

Gdy ostatnio się z nią widziała wyglądała jak sama śmierć. Chuda, z cerą niemalże białą i czarnymi obwódkami pod oczami. Gdy pomyślał o tym, co ja czeka, aż się wzdrygnął.

Sam wykorzystał jak najlepiej pobyt tutaj. Rozmawiał praktycznie z każdym Śmierciożercą, który nawinął mu się pod rękę, tym samym upewniając swoją pozycję w Głównym Kręgu. Mówił, że to tak dobrze rozmawiać wreszcie z kimś inteligentny, wyśmiewał plany Dumbledore'a i popierał te Czarnego Pana. Narzekał, że nigdy nie mógł zostać na dłużej i z nimi porozmawiać.

Nigdy tak naprawdę nie zdawał sobie sprawy, ile ich tu mieszka, ale przynajmniej połowa Głównego Kręgu żyła w Malfoy Manor.

Stał się pupilkiem Czarnego Pana, jeżeli wcześniej nim nie był. Naopowiadał mu takich rzeczy, że nawet Merlin by się przestraszył. Wymyślił kilka akcji na wioski pełne mugolaków, lecz pół człowiek, pół wąż się nie zgodził. Twierdził, że ma inne plany, ale docenia jego poświęcenie.

W zamian za to, jaki stał się wylewny, zebrał mnóstwo informacji, a nawet nie potwierdzonych plotek. Jak Narcyza i Bella się spiją, to nie mogą przestać mówić. Zresztą nie tylko one. Im bardziej ludzie, a nawet sam Czarny Pan, nabierali do niego zaufania, tym więcej mu mówili.

Podobno podejrzewano, że nie jest do końca czysty przed Lordem, ale teraz wszystko stało się jasne, że nie miał czasu i takie tam.

Miał już dość towarzystwa wariatów, którzy cały czas by zabijali i torturowali. Wiedział, że nigdy do końca nie uwolni się od pociągu do tego, lecz starał się z tym walczyć, żeby nie pozabijać tych bachorów w szkole. Teraz jedynie ostatkami silnej woli powstrzymywał zawalenie się tego wszystkiego, co sobie wypracował.

A na dodatek wrzaski Granger było słychać w całej posiadłości. Wszyscy wiedzieli, kiedy to się zacznie i znajdowali sobie wtedy chwilę, żeby usiąść i posłuchać. Banda obłąkańców.

Tak swoją drogą, to nie wiedział, ile misji przypada innym Śmierciożercom. Jego zadaniem było tylko szpiegować Zakon i wydawało mu się, że to jest bardzo czasochłonne. Ale mylił się. Zabijanie jest co prawda przyjemniejsze, ale dłuższe, jeżeli chce się takie osoby wykończyć w taki sposób, żeby jak najbardziej cierpiały.

Czasami przypominała mu się jej mina, gdy mówiła, że jest zdrajcą. Wiedział, że zrobiła to tylko po to, żeby umocnić jego pozycję, ale ten wyraz twarzy śnił mu się po nocach. I słowa, które krzyczała po śmierci Weasley'a. Po jakimś czasie, gdy ochłonął, zaczęło do niego docierać, że może tak naprawdę nie myślała, ale karcił się za takie myśli. Severus Snape jeszcze nie znał nikogo, kto uważałby go za normalnego, wartościowego człowieka. Bo po prostu taki nie był.

Wiedział, że powoli zbliżał się koniec pobytu w wariatkowie. Granger męczyli coraz bardziej i trudno było tego nie zauważyć. Jedzenie dostawała raz na dwa dni, a tortury stały się częstsze.

Niedługo później wszyscy zebrali się na spotkaniu.