Rozdział 28.

Jedyne, co mam ochotę teraz zrobić, to szyderczo się zaśmiać. Przeczytacie, to się dowiecie dlaczego. 

Kolejnym tygodniom Hermiony towarzyszyło jakieś niemiłe uczucie.

Teoretycznie między nią a Ginny było już wszystko dobrze, ale nie zachowywały się tak, jak wcześniej. I chyba się tak nie czuły. Jeżeli kiedykolwiek do tego wrócą, to na pewno zajmie im to dużo czasu.

W przeciwieństwie do Ginny, Harry nie okazywał żadnej chęci do pogodzenia się. Przeważnie ją ignorował.

Jej oceny były bardzo dobrze, jak zresztą zawsze, ale nie zwracała na nie większej uwagi. Jej głowę zaprzątały zupełnie inne problemy.

Po profesorze Snape'ie, jak i reszcie Śmierciożerców, nie było dalej śladu. I głównie to zawracało jej głowę.

Gdyby tego było mało, nadszedł ostatni tydzień nauki przed świętami i wszyscy dostawali istnej gorączki z tego powodu. Jedni rozmawiali tylko o tym, jak będą spędzać święta, a inni cieszyli się z przerwy w nauce.

Hermiona była tym wszystkim załamana. Jej święta nie zapowiadały się szczęśliwie. Co prawda miała spędzić je z Weasleyami, ale teraz to wcale nie będzie takie miłe. Zastanawiała się, czy nie mogłaby wybrać się do rodziców, ale było to zbyt niebezpieczne. A teraz, gdy nie była już jedynaczką, bezpieczeństwo jej rodziny było najważniejsze.

Po ostatniej środzie nauki w tym roku, która była – jak każda środa – bardzo wyczerpująca, Hermiona zdecydowała się przejść po błoniach.

Dzień był chłodny, a zza ciemnych chmur wychylały się jedynie nieliczne przebłyski słońca. Trawa, która pokrywała tereny zamku, była teraz pokryta grubą warstwą białego puchu i tylko miejscami było widać czarne linie ścieżek. Wielkie Jezioro zamarzło, a na jego powierzchni malowały się różne wzory.

Hermiona ruszyła w stronę Zakazanego Lasu. Było to jedyne ciche miejsce, kiedy wszyscy uczniowie, a nawet nauczyciele, byli podekscytowani zbliżającymi się świętami.

Weszła między drzewa, gdzie śniegu było nieco mniej, tak jak światła, które wpadało przez korony drzew, więc wydawało się, jakby była już noc.

Nie miała zamiaru zagłębiać się daleko w las, lecz cisza tutaj panująca była kusząca i bardzo przyjemna.

Aby się nie zgubić, znaczyła swoją drogę magiczną wstęgą, która utrzymywała się w powietrzu, póki nie wróci z powrotem tą samą trasą i była widoczna tylko dla niej.

Przechadzając się między drzewami nie myślała wiele. Skupiała się na pięknie krajobrazu, który ją otaczał i na melancholii tego miejsca.

Zdała sobie sprawę, że zaszła za daleko, gdy jej oczom ukazało się małe jeziorko, koło którego stała niewielka chatka. Ruszyła w jej stronę i gdy już miała nacisnąć klamkę, usłyszała za sobą:

-Cholibka, Hermiono, co ty tu robisz?

Od razu się odwróciła i spojrzała na pół-olbrzyma o ogromnej, kręconej brodzie w kolorze drzewnej kory.

-Hagrid? - spytała, gdyż było tak ciemno, że nie była pewna, czy na pewno jest to szkolny gajowy, a w Zakazanym Lesie można spotkać wiele różnych rzeczy.

-Co ty tu robisz?

-Ja zgubiłam się.

-Ale... - gdy zawiał mocniejszy wiatr Hagrid przerwał. - Chodź do mnie na herbatę.

Ruszyła za nim przez las, lecz tym razem podróż trwała według Hermiony bardzo krótko.

Gdy weszli do jego chatki, dziewczyna rozsiadła się w ogromnym fotelu i zaczekała, aż Hagrid zrobi herbaty.

Chwilę później siedzieli koło kominka i było im bardzo ciepło i wygodnie.

-No Hermiono, powidz mi o co tam chodzi z Tobą i Harry'm?

-Co masz na myśli?

-Cholibka, przecież widać jak się chłopok marnuje.

Gryfonka poczuła się tak, jakby Hagrid ją o coś oskarżał. Co prawda wiedziała, że nie miał on zbytniego wyczucia w tym, co mówił i pewnie nie to miał na myśli, jednakże trochę zabolało.

-Sama nie wiem, on w ogóle nie chce się do mnie odzywać.

-Ty zawsze mądra dziopa byłaś i wim, że i tym razem cuś wykombinujesz.

-To naprawdę nie jest takie łatwe, ale się staram.

Gdy wróciła do swoich komnat od razu położyła się do łóżka. Była bardo zmęczona, choć raczej nie było spowodowane to wysiłkiem fizycznym. Miała serdecznie dość całej tej sytuacji.

Całą noc męczyły ją okropne sny, których na szczęście potem nie pamiętała, ale nie było to przyjemne uczucie.

Do ostatniego dnia szkoły nic się nie zmieniło.

Stojąc na peronie w Hogsmeade i pomagając najmłodszym uczniom zapakować się do środka, Hermiona czuła się bardzo samotnie. Szczególnie, gdy patrzyła się na tych wszystkich radosnych pierwszoklasistów, zbitych w ciasne kupki. Przypomniała sobie wtedy, jak ona zachowywała się w ich wieku.

Gdy nagle jedno z nich zaczęło krzyczeć. Był to przerażający pisk, który wszystkich przeraził.

Po niebie, w stronę pociągu, zbliżały się dwie czarne, grube smugi.

Wszyscy wiedzieli, kto to jest, choć tak naprawdę nikt nie wiedział, po co tu przybyli.

Zrobiło się nie lada zamieszanie. Znikąd pojawili się członkowie Zakonu, próbujący zagonić jak najwięcej osób do pociągu.

Hermiona przez chwilę stała jak wryta, gdyż uświadomiła sobie, że musieli przybyć po nią. Jeżeli nie, to na pewno wysłaliby tu więcej osób.

-Hermiono, wsiadaj! - usłyszała za sobą głos Billy'ego.

Koło niego stała Ginny, którą od jakiegoś czasu chciał namówić, aby wsiadła do pociągu. Ona jednak upierała się, że nie zostawi go tu samego.

-Hermiono! - Billy ponaglił ją, a ona wreszcie się ocknęła.

-Nie. Im chodzi o mnie. Nie narażajcie się.

Pociąg powoli zaczął ruszać, a czarne smugi były coraz bliżej. Została im dosłownie chwila.

Hermiona czuła w sobie wolę walki. Był to chyba jedyny raz, kiedy nie miała żadnych wątpliwości. Musiała tu zostać i stawić im czoła.

Ginny została wepchnięta do wagonu i nie miała już szansy wysiąść. Billy i Hermiona zostali sami na peronie. Chwilę później, gdy pociąg odjechał już nie mały kawałek, dwie postacie wylądowały.

Voldemort uśmiechał się szyderczo, patrząc na Gryfonkę i jej towarzysza. Towarzyszący mu Śmierciożerca ściągnął maskę i ukazał im się nie kto inny, lecz profesor Snape.

Teraz wszyscy zdawali sobie sprawę z tego, że muszą grać jak najlepiej potrafią.

-Snape – wysyczała Hermiona najbardziej pogardliwym głosem, na jaki było ją tylko stać w tej sytuacji. - A powtarzałam Dumbledore'owi, że nie jesteś godzien zaufania.

-Doprawdy? - mężczyzna zaśmiał się w odpowiedzi. - Wydaje mi się, że nie jesteś w stanie niczego zdziałać. Ten starzec jest na każde moje skinienie.

Voldemort uciszył go gestem ręki.

-O ile wątpię, że ktokolwiek uwierzyłby szlamie – w tym momencie zaśmiał się pogardliwie – to przy zeznaniach czarodzieja czystej krwi mogliby mieć wątpliwości.

Dziewczyna zbladła, a krew w jej żyłach niemalże zamarzła. To nie mogło się stać.

-Wybacz mi śmiałość, o panie, jednakże wątpię, aby miał on na to jakiś wpływ. Było już wielu niedowiarków i nikt jeszcze nie zasiał w nim nawet ziarnka niepewności.

-Zdaję sobie z tego sprawę, aczkolwiek gdyby ich zeznania się zgadzały, to mogłoby nie być już tak kolorowo.

Nastała chwila ciszy, w której Voldemort powolnym krokiem zbliżył się do Hermiony i zaczął wyciągać dłoń w jej stronę.

-Ta magia – wyszeptał pełnym żądzy głosem.

-Nie dotykaj mnie – warknęła.

-Ależ spokojnie, szlamo, spokojnie. Nie chcemy przecież wzbudzać niepotrzebnej paniki.

-Zostaw ją – odezwał się Billy, występując krok do przodu.

-Prawie o Tobie zapomniałem – mruknął. - Ale ty jesteś tu przypadkiem, zajmiemy się Tobą za chwilę. Severusie.

Snape szybkim krokiem ruszył w jej stronę, a po chwili złapał ją z tyłu za ręce. Zaczęła się wyrywać, ale trzymał ją mocno.

Aż do chwili, w której Billy chciał ją uratować. Rzucił jakieś zaklęcie w stronę profesora, które on zręcznie odbił, niestety – a może robiąc to specjalnie – rozluźniając swój uścisk.

Wtedy Hermiona wyrwała się i zaczęła uciekać, podczas gdy Billy starał się zająć pozostałą dwójkę czarodziejów.

-Teleportuj się, szybko! - krzyknął.

Tym razem nie spekulowała. Była zbyt przerażona wizją, iż może wrócić do kryjówki Voldemorta. Po chwili stała przed Gimmuald Place.

Nie wiedziała, co działo się potem na peronie, ale dosłownie dwie minuty później, kiedy ze zdenerwowania nie mogła przypomnieć sobie hasła do skrytki, pojawił się Snape, trzymając Billy'ego na rękach.

-Co mu się stało? - zapłakała.

Nie odpowiedział jej, tylko przebiegł szybko i otworzył przejście. Z ciała jego przyjaciela skapywała stróżka krwi.

Hermiona oprzytomniała, lecz pobiegła za nimi. Po chwili biegli korytarzem do salonu, w którym zawsze się spotykali.

Na ich widok wszyscy się rozproszyli i zrobili im miejsce na największej sofie.

-Gdzie jest Potter?! - wydarł się profesor. - Gdzie on jest?!

-Severusie, to teraz nie ważne, zajmij się... - zaczęła Molly.

-PRZYPROWADŹCIE POTTERA.

Snape spróbował zbliżyć ręce do ciała, lecz odbił się od jakiejś niewidzialnej bariery.

Hermiona zrozumiała, o co profesorowi chodziło. Rozejrzała się między wszystkimi, gdyż wiedziała, że Harry ma być transportowany osobno.

-Gdzie on jest? - zapytała ciszej.

-Na górze w pokoju.

Ruszyła tam biegiem, a następnie wpadła z całym impetem do pokoju.

Harry podniósł swoją kudłatą głowę i spojrzał w jej stronę.

-Chodź na dół!

-Nie mam ochoty – odpowiedział znudzonym głosem.

Z racji tego, że nie miała czasu się z nim cackać, złapała go mocno za ramię i ciągnęła za sobą na dół.

-Ej, Hermiono, spokojnie, zostaw mnie już! - krzyczał po drodze, lecz ona nie odpuściła.

Przeprowadziła go przez środek i ustawiła przed Billy'm.

-Spójrz na niego – warknął Snape, a po chwili usłyszeli ciche pyknięcie.

Profesor od razu rzucił się do ratowania go, a Hermiona po chwili do niego dołączyła.

-Pomóc panu? - spytała, obrzucając wzrokiem wszystkie rany.

-Zatamuj wszystkie krwotoki.

Wyciągnęła swoją różdżkę i zajęła się najpierw największymi ranami. Była całkowicie skupiona na tym, aby jak najsprawniej wykonać swoje zadanie, jednocześnie nie przeszkadzając profesorowi. Prawie skończyła swoją robotę, gdy usłyszała głośny syk profesora.

-Granger – warknął, najwyraźniej bardo zdenerwowany.

Szybko spojrzała w stronę jego pracy.

Brzuch Billy'ego był praktycznie cały rozorany, razem z wnętrznościami. Krew była wszędzie, tryskając z każdego możliwego miejsca.

-Zajmij się żołądkiem i jelitami.

Spojrzała z lekkim przerażeniem na serce, które ledwo biło i było leczone przez Snape'a.

-Może lepiej będzie, gdy panu pomogę?

-Rób, co mówię.

Na początku ręce jej się trzęsły i wykonywała tylko te najprostsze zadania, aby nic nie popsuć.

Bardziej się skupiła, gdy przyszło jej zająć się mniejszymi ranami, które przeszkadzały w płynnej pracy narządów. Szybkim ruchem nadgarstka związała włosy i delikatnymi zaklęciami zajęła się tymi niewielkimi dziurkami w żołądku.

Wydawało jej się, że to wszystko trwa zaledwie chwilę, nie więcej niż dziesięć minut. Jednakże w momencie, w którym ktoś zaświecił lampy, zorientowała się, że na dworze jest już ciemno.

-Ile czasu już minęło? - spytała, lekko trzęsącym się głosem.

-Cztery i pół godziny.

Snape zaklął siarczyście.

-Zostaw już to wszystko i zajmij się drugą komorą.

Z przerażeniem spojrzała na serce, które ledwo biło, nawet wolniej niż wcześniej. 

-Jak to się dzieje, że on jeszcze żyje? - zapiszczała, ale od razu wzięła się do pracy. - To jest przecież niemożliwe.

-Magia – burknął.

Prawdopodobnie gdyby nie ta sytuacja, Hermiona zaczęłaby się śmiać, ale czuła na sobie taką presję, że ledwo poruszała rękami.

Rzuciła pierwsze kilka zaklęć, odprowadzając krew do odpowiednich miejsc, a następnie zaczęła powoli wszystko ze sobą spajać.

-CO TY ROBISZ? - wydarł się Snape, aż się wzdrygnęła.

-O co chodzi?

-Masz odessać czarną magię!

-Jaką... - w tym momencie zaklęła w taki sposób, jaki nigdy wcześniej jej się nie zdarzyło,

Musiała delikatnie otworzyć ranę, lecz gdy to zrobiła, zauważyła, że serce jest sczerniałe.

Przypomniała sobie najmocniejsze zaklęcia, które mogłyby pomóc jej w tej sytuacji i od razu zaczęła je rzucać.

-Co mu się dzieje?! CO SIĘ TAM DZIEJE?! - usłyszeli krzyki z korytarza.

Dochodziły stamtąd przez chwilę dźwięki krzątaniny, a po chwili do pokoju wpadła Ginny i podbiegła do sofy.

-BILLY! - wydarła się.

Dopiero w tym momencie dwójka czarodziejów zorientowała się, że nie są sami.

-Cicho siedź – warknął nauczyciel.

Hermiona w tym momencie była zbyt zaabsorbowana tym, co się dzieje w prawej komorze serca, aby jakkolwiek zareagować.

Gdy myślała, że już jej się udało, czarne plamy znowu się pojawiały.

-Panie profesorze, to nie działa – powiedziała płaczliwym, łamiącym się głosem.

-Wiem.

-To co mam robić?

Zapadła chwilowa cisza. Obydwoje zdawali sobie sprawę z tego, że go nie uratują.

-A jeżeli bym odessała czarną magię z innych narządów, to coś by to dało?

-A nie robiłaś tego?

Ręce dziewczyny zesztywniały, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy.

Gdy Hermiona spojrzała na całe jego ciało, to zorientowała się, że jest jakby czarne i wątłę.

-To nie ma sensu – powiedział wreszcie Snape.

-Zróbcie coś! - wykrzyczała Ginny, którą ktoś teraz siłą wyciągał z pokoju.

W jednym momencie serce przestało bić.